Przez zachodnią część Pogórza Gubałowskiego

W cieniu wspaniałych Tatr; na ich przedpolu; rozłożyły się niskie i łagodne oraz nieco zapomniane wzgórza Pogórza Gubałowskiego. Minionej jesieni postanowiłem wybrać się w ten ciekawy górski zakątek i nie zawiodłem się.

Swoją wędrówkę postanowiłem rozpocząć w Witowie - niewielkiej podhalańskiej wsi. Z racji jesiennej, słonecznej, październikowej aury wydawało się, że wszyscy mieszkańcy spędzają swój czas na słodkim leniuchowaniu.

Moim zdaniem Witów jest ciekawym miejscem dla osób chcących zobaczyć jeszcze tradycyjne, stare podhalańskie budownictwo. We wsi i przysiółkach zachowało się sporo pięknych, harmonijnie współgrających z krajobrazem budynków włącznie z drewnianym kościołem Matki Bożej Szkaplerznej z 1912 roku.

Z Witowa kieruję się za czarnymi znakami, które początkowo biegną główną drogą, następnie poprzez most na Czarnym Dunajcu kierują mnie na jego przeciwległy brzeg. Mijając ostatnie domostwa wchodzę na polną drogę przez łąki, a następnie lasem w dół nad sam brzeg rzeki. W tym miejscu znajduje się duże dogodne i łatwo dostępne miejsce nadające się na piknik nad rzeką. Chwila odpoczynku, a później rozczarowanie – ponownie asfalt! Osiedle Kojsówki wita! I teraz – moim zdaniem – najgorszy odcinek dzisiejszej wędrówki. Asfaltowa wstęga prowadzi coraz bardziej w górę gęstym lasem i wydaje się nie mieć końca. 

Pomimo października jest gorąco i panuje duża wilgoć co nie ułatwia wędrówki. W końcu światełko w tunelu: kończy się las i wychodzę na otwartą przestrzeń osiedla Płazówka. I jakiż widok! Wspaniały spektakl chmur, mgły i słońca. Spowite od rana chmurami Tatry zaczynają wyłaniać się ze swojej „pierzyny”. Uwidoczniają się pierwsze ośnieżone, wyniosłe szczyty bardzo dobrze widocznych stąd Tatr Zachodnich. Tak działa właśnie magia gór gdy odbierasz swoją nagrodę za włożony trud swojej wędrówki i mozolne podejście w postaci właśnie tak cudownego widoku. W takich chwilach zawsze chciałbym, żeby czas się zatrzymał.

Pierwsze zabudowania Płazówki pojawiają się dopiero po jakimś czasie. Asfaltowana wąska droga wije się wśród gęsto pobudowanych wzdłuż niej budynków. I tutaj też piękna złota jesień dodaje uroku tradycyjnym góralskim domostwom. A może na odwrót? Może to te domostwa dodają uroku tej jesieni? A czy to w ogóle robi jakąś różnicę.

Zastanawiam się, jakim cudem tak ciche, sielankowe miejsce może istnieć tuż obok gwarnego i nieraz tandetnego Zakopanego? A jednak!

  

W końcu docieram do pięknej drewnianej kaplicy na Płazówce. Piękny to budynek. Zawsze odczuwam pewną słabość do budynków wykonanych z drewna w duchu architektonicznym danego regionu. To m.in. one stanowią o charakterze i odmienności regionu w którym się znajdujemy. Kaplica św.Anny została konsekrowana w roku 1892, a zainteresowanych jej historią odsyłam na stronę parafii w Witowie.

Po dość długim odpoczynku, wygrzewania się w Słońcu przed kaplicą, podziwianiu widoków czas w drogę. Czarny szlak wyprowadza teraz na łąki powyżej kościółka. Stąd widoki są jeszcze piękniejsze; na horyzoncie widoczny jest przepływający w dolinie Czarny Dunajec. Nie chce się stąd odchodzić... Tak tu pięknie.

  

Od momentu wejścia do lasu do polany Mietłówki szlak traci na atrakcyjności z dwóch powodów. Ścieżka prowadzi przez las lub gęste zarośla i jest masakrycznie „przeorana” przez quady. Smutno patrzeć na niszczycielską siłę tych pojazdów. W niektórych miejscach tworzą się doły o głębokości 2 metrów w większości wypełnione wodą po ostatnich ulewnych opadach. W takich błotnistych warunkach idzie się ciężko, trzeba kluczyć, obchodzić zastoiska. Smutny jest widok takiego szlaku. Tuż przed wejściem na halę Mietłówki odbijając nieco w lewo ze szlaku możemy wyjść na otwarty teren z którego rozciągają się widoki – tym razem na stronę północno-wschodnią – na Orawę i zawsze dumną Babią Górę.

Mietłówki to duża wciąż użytkowana hala. Mimo bliskości cywilizacji wydaje się, że jest gdzieś bardzo daleko od cywilizacji. Nie widać stąd zabudowań Zakopanego czy Kościeliska. Tylko cisza i lekki wiatr szumiący w zeschłych liściach rachitycznych brzózek i dumnych smreków. Wspaniały kontrast tworzą już ośnieżone szczyty Tatr z zielonymi świerkami i jodłami regli oraz jesiennymi barwami Mietłówki.

  

Teraz kolejny etap przez las i powtórka z rozrywki: rozryty las przez quady. Uważam, że te pojazdy to zmora naszych czasów. Rozumiem, że dla niektórych to świetna rozrywka, źródło adrenaliny, ale dla mnie to przekleństwo na szlaku. Hałas, smród spalin są jednak dla mnie nie do zaakceptowania w górach...

Uff.. udało się, przebyłem tą drogę krzyżową i odkrywam kolejne cudowne miejsce. Panuje tutaj cisza i spokój, ale domyślam się że w szczycie sezonu może tu już nie być tak pięknie. Rozległe łąki na stokach Butorowego Wierchu są na tyle łatwo dostępne z nieopodal leżącej Gubałówki, że latem można spodziewać się tutaj małego najazdu turystów. Ale teraz... teraz jestem tutaj tylko ja. Na pastwisku pasie się stado owieczek, w oddali w zabudowaniach gdzieś zaszczeka pies; z kominów wydobywa się lekki dym świadczący o cieple domowego ogniska. Stąd widok jest równie piękny jak z Mietłówki, a może nawet piękniejszy, bo lepiej widoczne są stąd Tatry.

Teraz pozostał mi tylko krótki odcinek przez lasek, za którym wpadam na ciżbę ludzi przelewającą się przez Gubałówkę. I kolejne zaskoczenie. Ogromny kontrast: tutaj tyle spacerujących ludzi, tak gwarno, a tam – dosłownie 5-10 minut drogi – całkiem inny świat. Próbuję się otrząsnąć z tej swoistej podróży i powoli znów zanurzam się w świat cywilizacji. Jakby to niektórzy powiedzieli – wracam do żywych.

Na sam koniec obserwuję jeszcze zachód Słońca nad Tatrami i Zakopanem. Obserwuję jak ostatnie promienie tańczą po dachach; po czubkach drzew, po ostrych turniach Tatr Bielskich czy łagodnych halach Czerwonych Wierchów....